PERSONAL | Dagboek en de Mount Everest

Lief dagboek,

Daar zit ik dan. Uiterst geconcentreerd boven mijn wiskundeboek. Ik spreek mezelf al dagen de moed in dat het deze keer wél gaat lukken. Dat ik deze keer wél een voldoende haal, want deze keer heb ik toch zo mijn best gedaan.

Maar lief dagboek.. Ik kan het niet meer aan. Ergens diep in mij, en ik krijg het er gewoon niet uit, zit een gevoel dat elke keer op de toets werkelijkheid wordt. Dat gevoel is gewoon bijna onbeschrijfbaar, maar ik ga het toch proberen te beschrijven, want ja, waarvoor heb je anders een dagboek?

Het gevoel wat elke keer op de toets, het uur der waarheid, naar boven komt, voelt als een berg. Dagenlang, soms zelfs wekenlang, heb je geprobeerd je voor te bereiden op de helse tocht die je gaat maken. En hels is en wordt het. Dit is niet zomaar een berg, nee dit is minstens de Mount Everest. Minstens. Maar daar stopt het niet. Nee, want als je dan denkt dat je genoeg bent voorbereid, de tocht bent begonnen, en langzamerhand de top nadert... Dan glij je uit. Je komt er niet, je bereikt de top niet. Die Mount Everest is niet te beklimmen. Alleen door professionals. Of in dit geval; de wiskundeleraar.

Je probeert het opnieuw, want bij één poging laten we het natuurlijk niet zitten. Nog wel honderden pogingen volgen. Extra opdrachten, de test jezelf, de gemengde opdrachten, nog een keer alle theorie doorkijken. Meer energie. Meer eten. Eten. Vreten. Opdracht. Rekenmachine. Tocht. Uithoudingsvermogen. Wiskunde. Jaaaa, we zijn er bijna, we kunnen het! En dan ben je op die top. En dan denk je dat je het kunt. Eindelijk. Het punt dat je goed bent voorbereid voor de toets, dus je kan rustig gaan slapen. Uiteraard in het tentje wat op de berg staat, met zo'n mooi vlaggetje van "hier was ik".

De volgende dag open je je tent vol frisse moed. Je krijgt je blaadje met je wiskundeopgaven voor je. En het voelt (ik ben wel erg gevoelig he) alsof je zo van de berg afvalt. Dood. En met je dode lijfje moet je je maar eens door die wiskundeopgaven zien te zwoegen.

Oh, lief dagboekje, we aten vandaag trouwens pannekoeken. Iets met nationale pannekoekendag volgens de agenda van mijn moeder. Nooit verkeerd. Ik ben benieuwd wat we morgen eten.

Liefs, Chris