Na een heerlijke dag vol met treinen, strand, pizza, airco's en een hele lieve vriend te hebben gehad, vond hij het tijd om deze dag nóg geweldiger te maken en spontaan naar de bioscoop te gaan. In Scheveningen. Naar The Fault in Our Stars. Maar dat hadden jullie met die paar intro woorden én het plaatje natuurlijk al lang geraden.
Ik hield mijzelf wijs dat ik niet zo'n meisje zou zijn die tijdens de film zou gaan snikken en snotteren, en van te voren al een aantal tissue dozen had ingeslagen. Nee. Zo was ik niet. Zo ben ik niet. En ik hield vol. Om mij heen begonnen de snikkende geluiden van de mede filmkijkers te klinken, en.. Inderdaad, de zakdoekjes werden ook tevoorschijn gehaald. Ik hield vol..
Tot dat ene moment (waar ik jullie lekker niets over ga vertellen, omdat er vast nog wel mensen zijn die de film niet hebben gezien en ik wil natuurlijk niets voor jullie verklappen).
De laatste keer dat ik moest huilen bij een film was bij de Titanic. Als klein meisje leefde ik me zo erg in in de film, dat ik letterlijk 3 kwartier ná de film nog steeds helemaal overstuur was. Nooit meer. Dacht ik.
Maar het was het waard. Dé film van 2014. Een moeilijk onderwerp, maar met de heerlijke humor die er in zit, toch echt een must see movie. Zijn jullie al geweest?
Jaaa, hij is mooi! Het boek is ook het lezen waard (wel in het engels ;))
BeantwoordenVerwijderen